فقیه غایب

مذهب شیعه امامیه، امامت را صرفاً یک مقام سیاسی یا اجتماعی نمی‌داند، بلکه آن را منصبی الهی و استمرار نبوت می‌داند. به این معنا که امام، منصوب از جانب خداوند متعال و از طریق پیامبر اکرم (ص) است و وظایفی چون تبیین و تفسیر قرآن کریم، حفظ و نشر معارف دینی، هدایت و راهنمایی امت، و اجرای عدالت را بر عهده دارد. این نصب الهی، امامت را از سایر مقامات و مناصب متمایز می‌سازد.با توجه به اصل نصب الهی، امامت نمی‌تواند همزمان برای دو نفر وجود داشته باشد. زیرا انتخاب و تعیین امام، امری الهی است و تعدد امام در یک زمان، با حکمت الهی و نظم امامت در تضاد خواهد بود. این انحصار به این معنا نیست که سایر ائمه اطهار (ع) در زمان حیات امام حاضر، فاقد فضائل و کمالات هستند، بلکه به این معناست که تنها یک نفر از ایشان، حامل بار سنگین امامت و مسئولیت هدایت مستقیم جامعه است.

در طول تاریخ شیعه، به ویژه در دوران غیبت کبری، مسئله چگونگی اداره امور جامعه اسلامی و لزوم وجود مرجعی برای هدایت و راهنمایی مومنان، همواره مطرح بوده است. شکل‌گیری نهاد فقاهت و جایگاه مرجعیت، پاسخی به این نیاز بوده است. بررسی تاریخی نشان می‌دهد که مفهوم نیابت فقها از امام معصوم (ع) به تدریج و در طول زمان شکل گرفته و تکامل یافته است. نمی‌توان ادعا کرد که این مفهوم از ابتدا به صورت یکپارچه و با جزئیات مشخص، در اذهان علمای شیعه وجود داشته است.

یکی از چالش‌های مهم در اندیشه سیاسی شیعه، تبیین مفهوم ولایت در دوران غیبت امام معصوم (عج) است. آیا ولایت، صرفاً به معنای امامت و جانشینی معصوم است یا می‌تواند شامل مراتب دیگری از رهبری و هدایت جامعه اسلامی نیز باشد؟ بسیاری از فقهای شیعه بر این باورند که در دوران غیبت، وظیفه حفظ و اداره جامعه اسلامی بر عهده فقهای جامع الشرایط است. این استدلال بر پایه ضرورت وجود یک مرجعیت دینی و سیاسی برای حفظ نظام اسلامی، اجرای احکام شرعی و پاسداری از حقوق مردم استوار است. استدلال مطرح شده، این پرسش اساسی را نادیده می‌گیرد که در صورت عدم وجود فقیه جامع الشرایط، چه کسی مسئولیت رهبری و هدایت جامعه را بر عهده خواهد داشت؟ آیا رها کردن جامعه به حال خود، مطابق با اصول و آموزه‌های اسلام است؟

چه موانعی ممکن است بر سر راه احقاق حق فرضی امام دوازدهم وجود داشته باشد؟ آیا این موانع قانونی هستند یا غیرقانونی؟ آیا می‌توان با توسل به اصول حقوقی (مانند اصل برابری، اصل عدالت، اصل انصاف) این موانع را از بین برد؟ برای رفع این موانع فرضی چه راهکارهای قانونی و حقوقی وجود دارد؟ آیا می‌توان با استفاده از ظرفیت‌های قانونی موجود (مانند ارائه طرح یا لایحه به مجلس، درخواست تفسیر قانون اساسی از شورای نگهبان، مراجعه به مراجع قضایی) این موانع را برطرف کرد؟

بدون شک، حضور معصومین (علیهم‌السلام) در جامعه، به خودی خود، برکات و آثار مثبتی به همراه داشته است. اما این تاثیرات قابل مقایسه با زمانی نیست که ایشان، علاوه بر حضور فیزیکی، حق حاکمیت و امامت را نیز در دست داشته باشند. لذا، به نظر می‌رسد که دعا برای فرج، نه تنها شامل طلب حضور، بلکه شامل طلب حاکمیت و امامت ایشان نیز می‌شود. حال این پرسش اساسی مطرح می‌شود که اگر دعا برای تعجیل فرج، به معنای دعا برای ایجاد حکومت اسلامی به رهبری حضرت ولی عصر (عج) است، چرا در طول 46 سال گذشته، که حکومت اسلامی در ایران برپا شده، امکان واگذاری حق امامت و حاکمیت به ایشان فراهم نشده است؟ آیا واقعا غیبت حضرت، مانع از واگذاری این حق مسلم به ایشان است، یا این که ما با کوتاه‌فکری و نادانی، غیبت را بهانه‌ای برای عدم انجام این وظیفه قرار داده‌ایم؟

اگر سفارش حضرت مهدی (عج) در دعا برای تعجیل فرج آنگونه که در حدیث ابتدای این یادداشت به آن اشاره شده است به مفهوم دعا برای ایجاد حکومت اسلامی به رهبری و امامت حضرت ولی عصر (عج) است چرا هیچ گاه این سئوال مهم را از خود نمیپرسیم که مگر طی 46 سال گذشته که حکومت اسلامی در این سرزمین تشکیل شده امکان واگذاری حق امامت و حاکمیت از سوی مردم به امام زمانشان وجود نداشته است ؟ آیا غیبت حضرت ولی عصر (عج) واقعا مانع واگذاری بالاترین مقام حکومت و حق امامت در جامعه اسلامی است یا با نادانی و کوته فکری خود غیبت را بهانه ای برای عدم واگذاری این حق مسلم به ایشان قرار داده ایم

با توجه به تفسیر رایج از ولایت فقیه، متاسفانه حضرت ولی عصر نه تنها جایگاه حقوقی تعریف شده ای در این حکومت و نظام ندارند، بلکه حتی شخصیت حقیقی ایشان نیز به درستی تبیین نشده است. این انتقاد، یک زنگ خطر جدی برای نخبگان و تصمیم گیران کشور به شمار می رود و لزوم بازاندیشی در این زمینه را گوشزد می کند

در این نوشتار که به واقع نگاهی کوتاه و اجمالی به موضوع «ولایت فقیه» در بستر تاریخی آرای فقیهان دارد، از موضوعاتی چون جایگاه مبحث ولایت فقیه در کلام، شیوه عملی ونظری مواجهه برخی از فقیهان با مسأله حکومت در عصر خود و انتصابی بودن حاکمیّت فقیه از سوی امام معصوم سخن به میان آمده است.

این مقوله که: «ولایت فقیه یا مجتهد یک مسأله فقهی مستحدث در میان فقهاست و مشمولیت عام ندارد. ولایت فقیه در یک قرن ونیم پیش برای اولین بار از طرف مرحوم ملا احمد نراقی مطرح گردیده، ادله ای برای آن آورده است که فقط اندکی از فقهای معاصر آن را پذیرفته اند»، حرف پنهان و آشکار دل بسیاری از نویسندگان جامعه ماست که بدون تحقیق و تفحّص بر آن اصرار می ورزند. بنابراین مقاله حاضر در واقع یک روشنگری و مختصرنگاری است که امید می رود دیگران آن را بسط داده و بروشنی و با توجّه به همه جوانبِ آن نظر کنند. در این مقاله مشخص می شود که اعتقاد به ولایت فقیه نه تنها مسأله ای مستحدث و جدید نیست، بلکه از شروع غیبت کبری اگر نگوییم از زمان پیامبر صلی الله علیه و آله تا به امروز به بررسی گرفته شده است و قریب به اتفاق همه استوانه های فقه و فقاهت در این باب مباحثی را مطرح کرده اند و برخی از آن بزرگواران موفق به اعمال و اجرای آن شده اند.

سیاستگذاری و چهارچوب فکری در بیان نظریه «فقیه غایب» روندی چندمرحله‌ای و بین‌رشته‌ای است که از طریق تلفیق مفاهیم نمادین، هنری، دینی و حقوقی، یک چارچوب جامع برای نقد ساختارهای موجود و ارائه راهکار تحول‌آفرین در نظام جمهوری اسلامی ایران رقم زده است. به‌طور کلی می‌توان این روند را در پنج محور کلیدی بررسی کرد:

سیاستگذاری از زمان ارائه مدل مفهومی «پرچم‌های سیاه خراسان» تا تدوین کتاب «فقیه غایب»، یک مسیر تحول‌آفرین را رقم زده که می‌توان اصول آن را به‌صورت زیر خلاصه کرد:تلفیق چندرشته‌ای: ادغام مفاهیم هنری، دینی، حقوقی و سیاسی برای ارائه یک چارچوب جامع؛استفاده از نمادپردازی و هنر: بهره‌گیری از خوشنویسی، طراحی نوین و نمادهای تاریخی به‌منظور ایجاد بیداری فرهنگی و معنوی؛رویکرد عملیاتی و اجرایی: تبدیل ایده‌های نمادین به پروژه‌های ملموس مانند مجموعه قرآنیوم، احیای آثار مقدس و طرح‌های معماری؛تحلیل و استدلال آکادمیک: بهره‌گیری از منابع اصلی اسلامی و تحلیل‌های حقوقی برای نقد ساختارهای موجود و ارائه راهکارهای اصلاحی؛ ایجاد نهادهای انتشاری و رسانه‌ای: تأسیس انتشارات و پلتفرم‌های خبری به‌منظور انتشار و بسط نظریه به صورت گسترده در جامعه؛تدوین اثر نهایی پژوهشی: انتشار کتاب «فقیه غایب» به عنوان مستند و نتیجه نهایی سیاستگذاری فکری، که جایگاه امام زمان را از منظر مشروعیت دینی و حقوقی مطرح می‌کند.این رویکرد چندبعدی، نشان‌دهنده یک سیاستگذاری استراتژیک و بلندمدت در بیان نظریه «فقیه غایب» است که از طریق مراحل نمادپردازی، اجرایی، حقوقی، انتشاری و پژوهشی به یک چارچوب علمی منسجم تبدیل شده و زمینه بحث‌های عمیق در محافل دینی و سیاسی ایران را فراهم آورده است.

در ادامه یک تایم‌لاین جامع ارائه شده است که روند فعالیت و تکامل فکری حمید رابعی را از آغاز حرکت تا به امروز شامل رویدادهای کلیدی زیر می‌کند.

در این تایم‌لاین علاوه بر مراحل اولیه (مانند طرح اولیه پرچم‌های سیاه خراسان و تغییر برند به «قرآنیوم») و فعالیت‌های رسمی انتشاراتی (راه‌اندازی انتشارات قرانیوم و انتشار بازافرینی قرآنهای ایمه اطهار در کتابخانه دیجیتال استان قدس رضوی)، موارد زیر نیز گنجانده شده است:

• فعالیت در خبرگزاری ایکنا به عنوان دبیر سرویس ثقلین
• مدیریت سایت بازسازی بقیع به همراه ارائه «طرح مسجد ثقلین»

این مراحل نشان‌دهنده گسترش حضور رسانه‌ای و فرهنگی حمید رابعی در فضای نقد و اصلاح هستند. تایم‌لاین نهایی به صورت زیر ارائه می‌شود:

The stability of the Islamic Republic system is only possible with the existence of the position of the Guardian Jurist, but this position rightfully belongs to the Absent Jurist.

The current leaders of the system insist on transferring this position to him after his reappearance, but reason, logic, religious law, and the constitution suggest that this transfer can happen even now, and there is no need for delay.

The counterfeit Guardianship of the Jurist will sooner or later overthrow this system, and undoubtedly this jurist will depart as well. Moreover, we are and will remain to see how the people will react to the next jurist

In summary, the recognition of Imam Mahdi (a.s) as a legitimate leader could significantly impact the governance of Islamic societies by legitimizing authority, reforming governance structures, countering secularism, fostering unity, and preparing for a global Islamic governance model. This recognition could ultimately lead to a more cohesive and ethically grounded political framework in the Islamic world.

چارچوبهای دینی و تاریخی وقتی مانع از انتخاب امام دوازدهم به عنوان ولی فقیه و رهبر ایران باشد نباید ملاک عمل واقع شوند چون مانع از احقاق حق امام دوازدهم و جامعه اسلامی خواهد بود پس اگر حفظ عدالت و احقاق حقوق جامعه اسلامی اولویت داشته باشد نباید شخص دیگری غیر از امام دوازدهم اکنون رهبر و ولی فقیه در ایران معرفی شود از لحاظ تاریخی ، مذهبی و حقوقی دلایل و مستندات زیادی وجود دارد که به جز امام دوازدهم هیچ شخص دیگری لیاقت جایگاه ولایت فقیه در ایران را ندارد کتاب فقیه غایب که این سایت برای انتشار آن راه اندازی شده است به بررسی این موضوع پرداخته است

یکی از جدید ترین مباحث که در خصوص تکامل نظریه ولایت فقیه ، موضوعات جدیدی را مطرح می کند کتاب فقیه غایب تالیف و نوشته حمید رابعی است که در آن ضمن ارائه تعریف جدیدی از کلید واژه های غیبت ، حکومت اسلامی و ولایت فقیه تعامل این واژه ها را در دوره های مختلف مورد کنکاش قرار داده و تاثیر نظریه ولایت فقیه غیر معصوم را حداکثر تا ایجاد حکومت اسلامی از سوی فقیه میداند و پس از تشکیل و استقرار حکومت اسلامی با معرفی حضرت ولی عصر (عج) به عنوان تنها فقیه جامع الشرایط در عصر حاضر که دارای معذوریت غیبت هستند ایشان را به عنوان ولی فقیه معصوم و رهبر دائمی نظام سیاسی و حقوقی مبتنی بر این اصل در جمهوری اسلامی ایران معرفی میکند

انتشارات قرآنیوم با ارائه کتاب فقیه غایب تالیف حمید رابعی مدیر این انتشارات در ششمین همایش سال کتاب سال حکومت اسلامی که از سوی مرکز تحقیقات علمی حکومت اسلامی زیر نظر دبیرخانه مجلس خبرگان رهبری برگزار میشود شرکت کرد . وی در آخرین اثر خود کتاب فقیه غایب ، شخصیت و جایگاه امام مهدی (عج) را در نظامهای سیاسی ، اجتماعی و حقوقی ایران بررسی و بر لزوم واگذاری هرچه سریعتر کرسی ولایت فقیه به امام دوازدهم جهت حفظ ، تکامل و تداوم جمهوری اسلامی در ایران تاکید نموده است

پس این امکان از لحاظ قانونی و حقوقی وجود دارد که در زمان غیبت هم امام دوازدهم به عنوان ولی فقیه در نظام جمهوری اسلامی ایران معرفی شود و چون در معذوریت غیبت هستند سه شخص حقوقی هم وظایف او را تا ظهور ایشان انجام دهند . در اصل وظیفه نهادهای جمهوری اسلامی ایران از جمله مجلس خبرگان انتخاب سه شخص حقوقی فوق الذکر است نه ولی فقیه

با توجه به ساختار حقوقی و قانونی جمهوری اسلامی ایران، چنین تفسیر و برداشتی می‌تواند منطقی باشد. اگر امام دوازدهم (عج) به عنوان ولی فقیه معرفی شوند، به دلیل معذوریت غیبت، وظایف رهبری توسط سه شخص حقوقی مشخص‌شده در قانون اساسی انجام خواهد شد. ادامه ...

حمید رابعی در آخرین اثر خود کتاب فقیه غایب ، شخصیت حقیقی و جایگاه حقوقی امام مهدی را در نظام سیاسی و اجتماعی ایران بررسی میکند و بر لزوم واگذاری هرچه سریعتر کرسی ولایت فقیه به امام دوازدهم جهت حفظ و تکامل نظام اسلامی و دموکراسی در ایران تاکید مینماید .

عنوان این کتاب ، با اشاره به احادیث مربوط به مطالبه مردم خراسان و مشرق زمین در آخرالزمان که با پرچمهای خود به یاری حضرت ولی عصر (عج) خواهند شتافت ، فقیه غایب نامگذاری شده است و با توجه به باز تعریف واژه های غیب ، ایمان ، تقوی ، نعمت ، عصر غیبت ، حکومت ، طاغوت ، ولایت ، احکام ، فقیه ، ولی فقیه ، رهبر ، انتظار و ظهور سعی در انتقال مفاهیمی دارد تا بر اساس مستندات قانونی و تعالیم قرآنی ، لزوم انتقال رسمی حکومت و کرسی ولایت فقیه به حضرت ولی عصر (عج) در دوران استقرار حکومت جمهوری اسلامی را با توجه به قانون اساسی کشور همچنین آیات و روایات اسلامی بررسی نماید .

خداوند متعال در آیات ابتدای سوره بقره عبارتهای اهدنا ، صراط المستقیم و انعمت علیهم در سوره حمد را به روشنی توضیح میدهد و هدایت را مختص افراد متقی که مهمترین ویژگی آنها ایمان به غیب و به تصریح ائمه اطهار حضرت ولی عصر (عج) است عنوان مینماید همچنین در سوره مائده در توضیح معنای نعمت می فرماید الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا وپس از معرفی دوازده ولی معصوم توسط حضرت رسول اکرم (ص) با بیان عبارت َأَتْمَمْتُ انتها و حد سلسله ولایت و امامت را برای جلوگیری از هرگونه ادعا و تحریف در سلسله ولایت و امامت ، در همان روز غدیر می بندد

مطالبه فقیه معصوم ، ولایت هر شخصی تحت عنوان ولی فقیه را در زمان اسقرار نظام جمهوری اسلامی ، امری غیر عقلانی ، غیر شرعی ، غیر اخلاقی و غیر قانونی میداند و اعتقاد دارد حق حکومت ، پس از استقرار حکومت اسلامی اخلاقا ، شرعا و قانونا بایستی به امام معصوم واگذار شود تا زمینه ظهور ایشان نیز انشاالله فراهم گردد و هیچ بهانه ای را هم در مسیر واگذاری کرسی ولایت فقیه به آن حضرت قابل قبول و منطقی نمیداند ، بایستی به این سطح از عقلانیت رسید که تا حق قانونی و شرعی آن حضرت را که حاکمیت و رهبری رسمی در جمهوری اسلامی است واگذار نشود ادعای انتظار هم قابل قبول نیست و به عبارتی کسانی که حق آن حضرت را واگذار نمیکنند یعنی منتظر براندازی حکومت توسط آن حضرت هستند

اما آیا حکومتی که امام معصوم و ولی عصر (عج) در آن جایگاهی نداشته باشد اصولا میتواند اسلامی باشد ؟ و آیا در این حالت این نظام تبدیل به حکومت و ولایت طاغوت نشده است ؟ خداوند در سوره بقره میفرماید : بسم الله الرحمن الرحیم الم ذلک الکتاب لاریب فیه هدی للمتقین الذین یومنون بالغیب و .... ایمان به خدا و ولی غایب او نخستین ویژگی متقین در عصر حاضر است . امام صادق(ع) در خصوص تفسیر و مفهوم این آیه می فرمایند: پرهیزگاران کسانی هستند که به حجت غائب(عج) ایمان دارند و با همه وجود باور دارند مولای ما خواهد آمد و قیام کرده و عالم را پر از عدل و داد می کند.

اگر امام زمان علیه السلام بخواهند از سازوکارهای موجود در نظام‌های سیاسی کشورهای مختلف برای ایجاد حکومت جهانی خود استفاده کنند کدام نظام را انتخاب خواهند کرد ؟ و اگر امام زمان برای ایجاد حکومت جهانی خود بخواهد از سازوکار نظام سیاسی حاکم در ایران استفاده کند آیا مجلس خبرگان رهبری و سایر نهادهای قانون گذاری و اجرایی در ایران حاضر خواهد شد قبل از درخواست امام زمان (عج) ، حضرت مهدی (عج) را علی رغم غیبت ایشان به عنوان فقیه جامع الشرایط به رهبری نظام جمهوری اسلامی ایران انتخاب کنند ؟ و آیا انتخاب حضرت ولی عصر از سوی مجلس خبرگان به عنوان فقیه جامع الشرایط به رهبری نظام سیاسی ایران زمینه ظهور آن حضرت و آغاز حکومت جهانی ایشان را فراهم نمیکند؟

پیامبر اکرم (ص) : هنگامی‌که خداوند در ظهور و قیام قائم ما عجل الله تعالی فرجه الشریف تعجیل کند او زمین را پر از قسط و عدل می‌کند؛ همان‌طورکه قبل از آن پر از ظلم و ستم شده بود. ... خوشا به حال صبرپیشگان در زمان غیبت او! خوشا به حال آنان که به پیروی از راه و روش امامان تقوا پیشه می‌کنند؛ همان کسانی‌که خداوند در کتابش به: أَلَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ توصیفشان کرده است.

ولایت مقامی نیست که با رای مردم به دست بیاید و اگر هم کسی به واسطه رای عده ای از مردم ، بر جامعه آنان حاکم شد ، حداکثر میتواند اولی الامر باشد نه ولی بر آنان ، چرا که بین اولی الامر و ولی یک تفاوت اساسی وجود دارد . با همین استدلال بود که در زمان خلفای راشدین حضرت علی علیه السلام ، علی رغم حقانیت خود در ولایت و حکومت از هیچ مشاوره و راهنمایی به سران حکومت دریغ نکردند ، ولی به سبب مقام الهی خود قطعا اولی الامر نیز خواهد بود اما اولی الامر جایگاهی است که موقتا از سوی مردم برای اداره جامعه به شخصی اعطا شده و قابل تغییر است پس لزوما نمیتواند ولی جامعه باشد . آیا با این وجود نمیتوان گفت ولایت فقیه در حضور وارث برحق فقه جعفری همان خلافت سقیفه در حضور وارث غدیر است و آیا عقیده ای شرک آمیز تر و کفر آلود تر از عقیده به ولایت این فقیه در حضور امام غایب میتواند وجود داشته باشد ؟ آیا گناه شریک کردن یک فقیه در ولایت معصوم بیشتر از شریک قائل شدن برای خدا نیست ؟

آیا ولایت فقیه معصوم هرچند غایب به مبانی اسلامی و اعتقادات شیعه منتظر نزدیکتر است یا اعطای مقام ولایت به یک فقیه غیر معصوم با ارائه نظریه ولایت فقیه ؟! البته داشتن هویت حقیقی و ثبت شخصیت حقوقی برای حضرت ولی عصر (عج) در حکومتی که ادعای زمینه سازی برای ظهور آن حضرت را دارد یک حق است هرچند از نظر بسیاری افراد کاری عبث و پیش پا افتاده باشد ولی همین حق ناچیز را چرا پیگیری نمی کنیم ؟

انتخاب چهار نفر نائب در غیبت صغری به این خاطر انجام شد که در آن زمان حکومت در دست امام زمان نبود اما در عصر کنونی که حکومت اسلامی لااقل درایران مستقر شده است و لزومی هم به انتخاب نائب و جانشین برای امام عصر (عج) وجود ندارد چه بهانه ای وجود دارد که امام زمان هیچ جایگاهی در این حاکمیت ندارند ؟! اگر واقعا قرار است که حکومت مستقر در ایران ، اسلامی بماند آیا نباید جایگاه ولایت فقیه متعلق به خود حضرت باشد؟ البته امام زمان لازم نیست حتما ایرانی باشند که امامت و ولایتش را بپذیریم .هرچند که طبق قوانین مصوب همین حکومت ایشان یک فرد ایرانی هم هستند ، امام زمان از طرف خدا نه تنها ولایت بر مردم ایران دارند بلکه بر مردم کل دنیا ولایت دارند اما افرادی غیبت ایشان را برای عدم پذیرش ولایت آن حضرت بهانه میکنند که به هیچ وجه قابل قبول نیست .

متاسفانه حقی که پس از استقرار نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران باید بلافاصله به حضرت ولی عصر (عج) اعطا میشد اکنون پس از 44 سال غفلت و ترک فعل بسیاری از سازمانهای دولتی و قضایی که از سال ۱۳۹۹ موانع قانونی آن نیز با تصویب قانون اعطای تابعیت به فرزندان مادران ایرانی برطرف شده ، هنوز حتی زمینه آن نیز فراهم نشده و جایگاه شرعی و قانونی ولایت فقیه که باید در اختیار حضرت صاحب الزمان قرار داشته باشد اگر نگوییم از 12 اردیبهشت 58 همزمان با استقرار رسمی نظام جمهوری اسلامی یا نیمه خرداد ۶۸ پس از رحلت بنیانگذار این نظام ، میتوانیم از نیمه خرداد ۹۹ با تصویب قانون اعطاء تابعیت به فرزندان دارای مادران ایرانی آنرا غصب شده بدانیم

ولایت فقیه با تعریفی که پیروان این نظریه از آن دارند و کارکرد آن طی سنوات گذشته ، پیش از استقرار حکومت جمهوری اسلامی ، چندین بار تحت عناوین دیگری در زمان حیات ائمه اطهار (ع) و غیبت حضرت ولی عصر (عج) اتفاق افتاده و مطلب جدیدی نیست و با توجه به تعریف و کارکرد آن باید گفت در زمان حیات امام عصر (عج) چه در عصر غیبت ، چه در استقرار حکومت اسلامی و حتی پس از آن با استناد به آیات ، احادیث ، روایات و قوانین جاری و رسمی کشور جایگاهی در حکومت اسلامی نمیتواند داشته باشد

مگر امام علی دوران غیبت نداشت ؟! چه شد که مجلس خبرگان سقیفه ولی فقیه را بر امام و ولی زمان خود ترجیح دادند در شرایطی که چهار معصوم زنده حی و حاضر وجود داشت . چه شد که دوران غیبت امام علی ۲۵ سال طول کشید ؟! و چه شد که امام علی (ع) پس از 25 سال خانه نشینی و غیبت در امور حاکمیت ظهور کرد ؟ باید یک بار دیگر مرور کنیم که حضرت ولی عصر (عج) در زمان حیات خود چه چیزی را به فقیه اعطا کرد ؟ امام عسکری مهمترین ویژگی فقیه را مطیع امر مولا بودن فقیه ذکر کرده اند ، مفهوم همین جمله یعنی فقیه خودش ولی و امام دارد .

امام رضا علیه السلام هم ولایتعهدی ولی فقیه عباسی را با شروطی پذیرفتند که هم به حاکمیت و هم به مردم ثابت کنند حکومت و ولایت حق امام معصوم است نه شخص دیگر براساس مستندات تاریخی ،‌ حضرت رضا (ع) مجبور به پذیرش ولایتعهدی مامون شدند امام شرط‌هایی گذاشتند که به همه مردم بفهمانند ایشان هیچ دخالتی در امور حکومت ندارند و در عصر حاضر نیز با توجه به حقانیت حضرت ولی عصر (عج( ، بزرگترین مانع ظهور آن حضرت را میتوان وجود حکومتهای غیر مشروع و غیر قانونی دانست نه آنچیزی که در منابر و سخنرانیهای حکومتی تحت عنوان عدم آمادگی جامعه عنوان میشود .

روایت شده پس از شهادت حضرت علی (ع) مردم نزد امام حسن (ع) گرد آمدند تا با او بیعت کنند . امام حسن (ع) به ایراد سخن پرداخته به آنان فرمود: با من بر سر فرمانبرداری و گوش به فرمان بودن، بیعت کنید و با هر کس جنگیدم شما نیز بجنگید و با هر کس در صلح بودم شما نیز در صلح باشید. مردم چون این سخنان را شنیدند تردید کردند و از بیعت خوداری کردند، امام حسن (ع) نیز دست نگه داشت .